ΤΑ ΤΡΙΑ ΑΔΕΡΦΙΑ

Μια φορά και έναν καιρό, σε έναν τόπο μακρινό, ήταν τρία δεντράκια, τρία αδερφάκια, το ένα κοντά  στο άλλο, σφιχταγκαλιασμένα.

     

 Την άνοιξη και το καλοκαίρι, στα κλαδιά τους, και στα φυλλώματα τους,φιλοξενούσαν με πολύ αγάπη και στοργή, φωλιές πουλιών. Έτσι τις προφυλασαν από αρπακτικά πουλιά, και από αδιάκριτα βλέμματα.

   

 Τα πουλιά κελαιηδουσαν, όλη μέρα άρχιζαν το τραγούδι τους πριν ακόμα καλά χαράξει. Τα τρία αδέρφια άκουγαν, τα πουλιά να κελαηδούν, και ήταν και αυτά πολύ χαρούμενα και ευτυχισμένα.

 Κάποτε όμως οι όμορφες, ζεστές καλοκαιρινές μέρες, έφευγαν και το φθινόπωρο, έφτανε με τα πρώτα κρύα. Τα πουλάκια εγκατέλειπαν τις φωλιές τους, και πετούσαν προς το νότο, σε μέρη ζεστά, μέχρι να περάσει ο χειμώνας, και να ξανάρθουν.

 Ο σκληρός χειμώνας σε λίγο χτυπούσε την πόρτα. Βροχές, αέρηδες, χιόνια και χαλάζια, ο χειμώνας έτσι έδειχνε το σκληρό του πρόσωπο, και τα τρία αδερφάκια, αγκαλιασμένα σφιχτά, νοσταλγούσαν τις όμορφες ηλιόλουστες και ζεστές μέρες.

 Ο καιρός περνούσε, και τα τρία αδερφάκια αγκαλιασμένα,περίμεναν να έρθει η άνοιξη πάλι, με πολύ χαρά, γιατί στα κλαδιά τους τα πουλάκια θα έκαναν, ξανά τις φωλιές τους.

 Έτσι με το γλυκό τους κελάηδημα, τα τρία αδερφάκια θα ήταν πάλι, χαρούμενα και ευτυχισμένα.

ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΡΙΟΓΟΥΡΟΥΝΟ

Καλοκαίρι καταμεσήμερο και πολύ ζέστη.Ενα λιοντάρι διψούσε πολύ και ξεκίνησε από την φωλιά του να πάει στην κοντινότερη πηγη για να πιεί νερό

Σε άλλη φωλιά στο δάσος ένα διψασμένο αγριογούρουνο ξεκίνησε και αυτό να πάει, στην ίδια πηγη, να πιει νερό, να ξεδιψάσει.

 

Και τα δυο ζώα έφτασαν, μαζί στην πηγη.Δεν μπορούσαν να πιούνε και τα δυο μαζί όμως, όπως προσπάθησαν, γιατί η πηγη ήταν μικρή.

«εγώ θα πιω πρώτος! είπε το λιοντάρι.

 

«Όχι εγώ θα πιω πρώτος γιατί εσυ; Ρώτησε το αγριογούρουνο.

« εγώ είμαι ο βασιλιάς των ζώων!

« εγώ όμως δεν σε αποδέχομαι για βασιλιά μου!

« το καλό που σε θέλω πάνε παραπέρα γιατί θα σε κατασπάραξε.

«δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζεις, θα σε κατασπαράξω με τα δόντια μου! είπε το αγριογούρουνο.

 

Τα δυο ζώα άρχισαν να παλεύουν, αλλά κανένα δεν νικούσε, γιατί και τα δυο ήταν πολύ δυνατά. Κάποια στιγμή σταμάτησαν, για να πάρουν μια ανάσα, και είδαν τα όρνια να κάθονται στα δέντρα και να περιμένουν, ποιο ζώο θα σκοτωθεί,για να το φάνε.

 « πιο καλά να γίνουμε φίλοι, παρά να μας φάνε τα όρνια! είπε το λιοντάρι.

« και εγώ αυτό νομίζω είπε το αγριογούρουνο. Έτσι ήπιαν με σειρά νερό, το ένα μετά το άλλο. Είχαν καταλάβει, ότι με μαλωματα δεν θα κέρδιζαν, αλλά θα έχαναν.